Aslıhan2312
Co-Admin
Almanların Fransa'da o kadar muhteşem bir imajı yok: Tatsız giyiniyorlar (“pratik”), şarabı suyla karıştırıyorlar (“Schorle”) ve nasıl flört edeceklerini kesinlikle bilmiyorlar. “Emily Paris'te” dizisinde (itiraf ediyorum: İzlemekten gerçekten keyif alıyorum), olağanüstü derecede şeytani Fransız patron Sylvie şunu soruyor: “Zevk olmasaydı biz Fransızlar kim olurduk? Almanlar gibi mi?” Kuşkusuz pek çok Fransız, bir Amerikan yapımı olan “Emily Paris'te”den nefret ediyor. Ancak içindeki pek çok klişede bir şeyler var.
Geçenlerde Paris'teki Saint-Denis Kanalı boyunca yürüdüm. Oradaki bir kafe o kadar rahat görünüyordu ki oturup beyaz şarap sipariş etmek zorunda kaldım. Yalnızdım ama yanımda bir kitap vardı, Proust'un “Araştırma” kitabının beşinci cildi. Güleryüzlü garson siparişimi dostane bir tavırla aldıktan sonra (elbette bir sürahi musluk suyu da dahil, Fransa'da her zaman bedava, çünkü hava çok sıcaktı), yandaki masadaki bayana döndü.
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
İkili konuşmaya başladı: Brezilyalı bir turist, kendisi de Almanyalı olduğunu açıklıyor. Mükemmel (Alman kulağıma göre) Fransızca telaffuzu göz önüne alındığında bunu asla tahmin edemezdim. Ama evet: Brezilyalıya sekiz (!) yıldır Paris'te yaşadığını açıkladı. Buradaki hayat Almanya'dakinden çok daha rahat ve yaşamaya değer. Kesinlikle Almanya'ya dönmek istemiyor. Brezilyalı kadın nedenini bilmek istiyor, ben de kulaklarımı dikiyorum: “Almanlar” diyor muzip bir tavırla, “her zaman inatla tüm kurallara uyuyorlar, çünkü bunlar kuraldır.” O bunu iğrenç buluyor.
Proust'u okumaya devam ediyorum ama kendimi yakalanmış hissediyorum. Ben sıradan bir robot muyum? Ödeme yaparken bahşiş bırakmalı mıyım diye düşünüyorum. Alman kuralı: evet: Fransız kuralı: hayır. Küçük bir içkiyle değil. Ah dostum! Fransız kurallarına uymaya karar verdim ve ardından kırmızı ışıkta geçmeye karar verdim, un petit plaisir. Paris son derece rahat bir şehir. En azından kural olarak.
Geçenlerde Paris'teki Saint-Denis Kanalı boyunca yürüdüm. Oradaki bir kafe o kadar rahat görünüyordu ki oturup beyaz şarap sipariş etmek zorunda kaldım. Yalnızdım ama yanımda bir kitap vardı, Proust'un “Araştırma” kitabının beşinci cildi. Güleryüzlü garson siparişimi dostane bir tavırla aldıktan sonra (elbette bir sürahi musluk suyu da dahil, Fransa'da her zaman bedava, çünkü hava çok sıcaktı), yandaki masadaki bayana döndü.
Günaydın Berlin
Bülten
Kayıt olduğunuz için teşekkürler.
E-postayla bir onay alacaksınız.
İkili konuşmaya başladı: Brezilyalı bir turist, kendisi de Almanyalı olduğunu açıklıyor. Mükemmel (Alman kulağıma göre) Fransızca telaffuzu göz önüne alındığında bunu asla tahmin edemezdim. Ama evet: Brezilyalıya sekiz (!) yıldır Paris'te yaşadığını açıkladı. Buradaki hayat Almanya'dakinden çok daha rahat ve yaşamaya değer. Kesinlikle Almanya'ya dönmek istemiyor. Brezilyalı kadın nedenini bilmek istiyor, ben de kulaklarımı dikiyorum: “Almanlar” diyor muzip bir tavırla, “her zaman inatla tüm kurallara uyuyorlar, çünkü bunlar kuraldır.” O bunu iğrenç buluyor.
Proust'u okumaya devam ediyorum ama kendimi yakalanmış hissediyorum. Ben sıradan bir robot muyum? Ödeme yaparken bahşiş bırakmalı mıyım diye düşünüyorum. Alman kuralı: evet: Fransız kuralı: hayır. Küçük bir içkiyle değil. Ah dostum! Fransız kurallarına uymaya karar verdim ve ardından kırmızı ışıkta geçmeye karar verdim, un petit plaisir. Paris son derece rahat bir şehir. En azından kural olarak.