Aslıhan2312
Co-Admin
Berlin’de yaşayan Koreli besteci Unsuk Chin’in viyolonsel konçertosu, performanstan sonra tekrar dinlemek isteyeceğiniz bir eser: Cuma akşamı bu anıtsal eser Staatskapelle Berlin Filarmoni Orkestrası’nda Rafael Payare yönetimindeki Alisa ile birlikte sunuldu. Weilerstein solist olarak. Kompozisyon aynı zamanda entelektüel ve duygusaldır. Chin, birçok uyumlu, bazen akılda kalıcı diziyi kaotik parçalarla iç içe geçirmeyi başarıyor. İnsan eseri tekrar dinlemek ister çünkü dinleyici, yeniden hissetmek isteyeceği, hatta belki şarkı söyleyebileceği bireysel pasajları belli belirsiz hatırlayabilmektedir; bu, çağdaş bestelerde oldukça nadir görülen bir durumdur. Bestecinin ustalığı, senkretik ya da eklektik bir tarzda hareket etmemesi, aksine dinleyiciye ulaşan kişisel bir üslup geliştirmesinde yatmaktadır. Bu olağanüstü bir başarı çünkü sözde klasik müziğin ana akımı yüz yılı aşkın bir süredir Schönberg ile Hollywood film müziği arasında dolaşmak zorunda kaldı. Aktarılabilecek bir form yaratma özgürlüğünü yalnızca birkaç besteci kullanabiliyor.
Alisa Weilerstein Cuma konserinin başarısında çok önemli bir rol oynadı. Aşırı ustalık ve oda müziği sağduyusunun yardımıyla efektleri nasıl mesaja dönüştüreceğini biliyordu. Staatskapelle, avangardda bile dünya standartlarında bir orkestra olduğunu gösterdi. Venezuelalı orkestra şefi Rafael Payere, karmaşık çalışmayı son derece hassas bir şekilde gerçekleştirdi. Gustav Mahler’in aradan sonraki Beşincisi, arınma ve dans benzeri hafiflikle karakterize edildi. Sakin Alpine Ländler yerine tango ruhundan Mahler. Staatskapelle her orkestra grubunda parlak ve derindir. Payere Adagietto’yu hızlı bir şekilde aldı ve içeriğin tempo meselesi olmadığını gösterdi. Bu olağanüstü orkestra şefinin Wagner’i seslendirmesini dinlemek isterim. Klasik müzikteki ustalığıyla dünya çapında yeni standartlar belirleyen Gustavo Dudamel’in canlandırıcı tarzına sahip. Müzik dünyasının sınır tanımaması ne kadar da şanslı.
Reklam | Okumaya devam etmek için kaydırın
Alisa Weilerstein Cuma konserinin başarısında çok önemli bir rol oynadı. Aşırı ustalık ve oda müziği sağduyusunun yardımıyla efektleri nasıl mesaja dönüştüreceğini biliyordu. Staatskapelle, avangardda bile dünya standartlarında bir orkestra olduğunu gösterdi. Venezuelalı orkestra şefi Rafael Payere, karmaşık çalışmayı son derece hassas bir şekilde gerçekleştirdi. Gustav Mahler’in aradan sonraki Beşincisi, arınma ve dans benzeri hafiflikle karakterize edildi. Sakin Alpine Ländler yerine tango ruhundan Mahler. Staatskapelle her orkestra grubunda parlak ve derindir. Payere Adagietto’yu hızlı bir şekilde aldı ve içeriğin tempo meselesi olmadığını gösterdi. Bu olağanüstü orkestra şefinin Wagner’i seslendirmesini dinlemek isterim. Klasik müzikteki ustalığıyla dünya çapında yeni standartlar belirleyen Gustavo Dudamel’in canlandırıcı tarzına sahip. Müzik dünyasının sınır tanımaması ne kadar da şanslı.
Reklam | Okumaya devam etmek için kaydırın